Spektakl teatralny – Wiosenne Dziady cz. II
„Są dziwy w niebie i na ziemi, o których ani śniło się waszym filozofom”
Wiliam Szekspir
SPEKTAKL TEATRALNY „WIOSENNE DZIADY CZ. II”
na podstawie dramatu Adama Mickiewicza
Zapraszają uczniowie Zespołu Szkolno – Przedszkolnego im. Janusza Korczaka w Sobótce
28 kwietnia 2022, godz. 18.00
Ślężański Ośrodek Kultury, ul. F. Chopina 25, Sobótka
Wstęp wolny
Występują:
Gabriela Gajewska – Guślarz
Antonina Warzyńska – Starzec
Zofia Kluczyńska – Aniołek
Jakub Kunecki – Aniołek
Maria Łaskarzewska – Sowa z chóru ptaków
Witold Bałamut – Kruk z chóru ptaków
Natalia Wilgus – Chór ptaków
Klaudia Rudolf – Pasterka Zosia
Jacek Guzik – Widmo złego pana
Piotr Kuriata – Upiór
Chór:
Julia Franaszczuk
Magdalena Demska
Maja Ratajczak
Anna Młyńska
Laura Berdowska
Artur Bernacki
Franciszek Chmielewski
Piotr Zborowski
Patronat:
Biblioteka szkolna ZSP w Sobótce
Opieka artystyczna:
Izabela Sieradzka
Małgorzata Zborowska
Partner organizacyjny:
Ślężański Ośrodek Kultury
DZIADY to nazwa uroczystości obchodzonej między pospólstwem w wielu powiatach Litwy, Prus i Kurlandii, na pamiątkę dziadów, czyli zmarłych przodków. W tradycji słowiańskiej, w zależności od regionu, święta zmarłych przypadały co najmniej dwa razy
w roku. Głównymi Dziadami były tzw. Dziady wiosenne i Dziady jesienne.
Dziady wiosenne obchodzono w okolicach 1 i 2 maja (zależnie od faz księżyca), a Dziady jesienne odprawiano w noc z 31 października na 1 listopada.
Uroczystość ta początkiem sięga do najstarszych obrzędów wywodzących się od dawnych Słowian. Polegały one na wierze w to, że żywi mogą obcować z duszami zmarłych, które w określonych okolicznościach pojawiają się w naszym świecie.
Pospólstwo święciło Dziady potajemnie w kaplicach lub pustych domach niedaleko cmentarza, zastawiając miejsca jadłem, trunkami, owocami i wywołując duchy zmarłych.
Wierzono, że potrawami, napojami i śpiewem przynosi się ulgę duszom czyścowym.
„Poema niniejsze przedstawi obrazy w podobnym duchu, śpiewy zaś obrzędowe, gusła i inkantacje są po większej części wierne, a niekiedy dosłowne z gminnej poezji wzięte”.